Вільта

Вільта (лац. Vilta) — адно з першых паселішчаў серверу UNIJA і сучасная Сталіца свету. Праз горад праходзіць самы вялікі марскі шлях, чыгуначная дарога і вялізарная жыла Хайпэрлупу. Горад вядомы таксама за першую карчму на серверы Скрыжаванне дарог і адзіным скончаным замкам у Даліне замкаў Чорны замак.

Гісторыя

Па старажытных звестках назва горада паходзіць ад слова Воўк, бо ў гэтых мясцінах раней жылі ваўкі. Горад быў заставаны ў кастрычніку 2022 года, гульцом Akim_litvin. Вільта пчала сваёй развіццё з двух хат, паздней была пабудавана царква і пасля заснавання гульцом Akim_litvin іншага паселішча пачалося буйное развіццё Вільты. Сучасны выгляд паселішча здабыў і стварыў канцлер гораду white_ON_red. Менавіта ён пабудаваў карчму і наглядае за горадам дагэтуль. У перыяд Вайны за Чароўны лес Вільта заняла нейтральны бок. Але ўсё адно пацярпела, з-за таго што быў атакаваны адзін з будынкаў. У перыяд культурнай рэвалюцыі Schiha была створаная цэнтральная плошча з фантанам, а таксама вуліцы горада пабачылі брукаванку.

Стыль забудовы

Усе будынкі належаць да сярэднявечнага стылю, перавага аддаецца яловай драўнініне і каляровым блокам спакойных колераў.

Палітычная сістэма

Старшыня горада — Канцлер, пасада не выбарная і нязменная. Для больш зручнага кіравання была заснавага арганізацыя "Установа самакіравання горада Вільта", скар. УСГ Вільты, праз удзел у якой любы жыхар можа паўплываць на жыццё горада і працэсы якія з гэтым звязаныя. Горад мае свой сцяг.

Транспарт

Месца з'яўляецца самым буйной транспартнай кропкай. Марскі порт налічвае 4 пастаянныя маршруты: у Новы Палус, Палус, да Жэўжык сіці і ў Фйятлін. Нэдарскі Хайпэрлуп у Вільце злучае спаўн і астатнія паўночныя паселішчы, таксама з горада пачынаецца шлях да фермы Полымняў. У горадзе ёсць 2 чыгуначных вакзала: Вільта-Цэентральная і Новапалусскі.

Будынкі

Сучасны горад мае каля дзесяці хат, царкву, карчму, будынак УСГ (адміністрацыі) горада, парахавы завод, млын, 2 чыгуначных вакзала, вежу "Чараўніка".

Цікавосткі

- Стаіш у Вільце і адчуваеш салёны пах ветру, што вее з карчмы. І верыш, што вольны ты, і жыццё толькі пачалося. І вусны паліць сяброўкі пацалунак, прасякнуты слязой.

- Я не быў у карчме...
- Добра, не залівай... Ні разу не быў у карчме?
- Не давялося.  Не быў.
- Ужо пастукаліся на нябёсы, напампавалі тэкілу, літаральна праводзілі сябе... у апошні шлях.  Хм.  А ты ў карчме не пабываў.
- Не паспеў, не выйшла.
- Не ведаў, што на нябёсах нікуды без гэтага?... Зразумей, на нябёсах толькі і кажуць, што пра карчму.  Якая яна бясконца цудоўная.  Аб заходзе, які яны бачылі.  Аб тым, як сонца, апускаючыся ў хвалі, стала пунсовым, як кроў.  І адчулі, што мора ўвабрала энергію свяціла ў сябе, і сонца было ўтаймавана, і агонь ужо дагараў у глыбіні.  А ты?  Што ты ім скажаш?  Ты ж ні разу не быў у карчме.  Там наверсе цябе ахрысцяць лохам.
- Што ж цяпер зробіш... "

–Знакамітая гісторыя, фальклор.