Трусікацызм

Трусікацызм — гэта рэлігія, створаная гульцом gabreek.

 “Вы можаце быць, кім жадаеце, толькі ня будзьце благімі!”

Гісторыя

Аднойчы па Галактацы скокалі тры трусікі: старэйшы Купала, сярэдні Лістапад і малодшы Лёсік. Яны выбрыкваліся так шпарка, што малютка Лёсік не пасьпяваў за імі. “Пачакайце, браткі!” – пішчаў ён услед, але старэйшыя былі далёка. Буры трусік пэўны час спрабаваў дагнаць, але стаміўся й прызямліўся на першую плянэту. Гэтай плянэтай і была Ўнія, ды ня тая Ўнія, якую мы цяпер ведаем. Кожны жыхар меў у душы столькі злобы, што іх скура чарнела, а цела былі худыя да касьцей. Маленькі Лёсік баяўся іх.

“Страх гэтаксама вораг! – думаў Лёсік. – Замест страху мае быць плян”. Прыйшла задума стварыць падобных да сябе, таксама трусікаў. Хваляваньне некалькі разоў узьнікалі паміж вушак, ды той не складваў лапкі.

І сталі жыхары Ўніі ласкавей, сталі зьяўляцца паселішчы, дзяржавы, жыхары больш не ваявалі. Толькі боязь не пакідала Лёсіка: усе ня могуць быць такімі падобнымі. Таму часам злоба вярталася, забівалі жывёл, у тым ліку й падобных да Лёсіка трусікі. Для такіх месныя чараўнікі стварылі асобнае месца – Пекла.

“Вы можаце быць, кім жадаеце, толькі ня будзьце благімі!” – мовіў Лёсік.

Настаў спакой, такі ж спакой, утульнасьць, якая была разам з Лёсікавымі братамі. Ён сумаваў за імі, але моцы пакінулі яго. Маленькі, але вялікі душой, трус Лёсік неяк дабраўся на поўнач, вырыў сабе норку й назаўсёды заснуў.

“Лёсік! Лёсік! Ну дзе ж ты, Лёсік, брацік наш?” – пісчалі старэйшыя браты. Купала й Лістапад былі паўсюль, засталася апошняя плянэта, якая славілася сваёй жорскасьцю. Ох, толькі б зь Лёсікам было ўсё добра! На дзіву, плянэта зьмянілася: былі паселішчы, былі дабразычлівыя жыхары, якія сустрэлі двух братоў і паведамілі ім гісторыю пра бурага трусіка, каторы зьнік ня так даўно. Браты імкліва накіраваліся на поўнач, дзе апошні раз бачылі іхняга жэўжыка, калі маглі так цяпер яго назваць. Было позна: Лёсік аддаўся целам і розумам зямлі й небу, яго поўсьць цяпер была цьвёрдай і неказытлівай.

Купала й Лістапад больш не хацелі пакідаць свайго сваяка. Можа яны ня былі найлепшымі старэйшымі братамі, але могуць стаць ахоўнікамі норкі. Яны ў апошні раз зьелі моркву, якой пачаставалі жыхары маленькага паселішча на поўначы, селі як высакародныя львы й на векі вечныя заснулі.

Дайшлі да камянных вушак Лёсіка піскі пясчаных трусікаў, ды так шмат, што ён заплакаў. І колькі працягнецца плач за залатых малютак?

І сягоньня пра трох братоў успамінаюць, і назвалі тую норку Храмам Сьвятога Трусіка Лёсіка, што прынёс спакой і шчасьце на Ўнію.